Τι νιώθεις μόλις μπαίνεις στην κόλαση; Τι συναίσθημα σε κυριεύει όταν, βγαίνοντας από μια έρημο, ο παγωμένος αέρας σου χαϊδεύει το πρόσωπο; Πόσο ανατριχιάζεις στο πρώτο μητρικό χάδι, στο πρώτο σου φιλί, ή στο πρώτο χαστούκι στο μάγουλο; Αν γυρεύεις ακόμα τρόπους να ξυπνάς τα πιο δυνατά συναισθήματα στη ζωή, τότε δεν είναι πολύ περίεργο να ήσουν ανάμεσα σε αυτούς που παρευρέθηκαν στο στέκι Υπογείως της Καλλιδρομίου για τη συναυλία του περασμένου Σαββάτου (22/3), κι έγιναν αυτόπτες μάρτυρες της άνευ όρων παράδοσης της αθηναϊκής underground νύχτας στις ενωμένες δυνάμεις των Πατρών.
Με καθυστέρηση μιας ώρας λόγω κάποιων εμποδίων στο ηχητικό στήσιμο του χώρου, στη σκηνή βρέθηκαν οι Σάρκα στο Ζώο (μέλη Dala Sun, Bohemian Grove, Straightjacket Fit). Post-punk/experimental έλεγε η αφίσα, εμείς ακούσαμε ένα μείγμα όντως post-punk με τρελές τζούρες 90ς noise rock τύπου Jesus Lizard, και πολύ πωρωτικά φωνητικά. Πανέξυπνος και μπροστάρης ο μπασίστας, και γενικά τα κομμάτια τους πολύ καλοστημένα και προσεγμένα με βάση την πρώτη ακρόαση. Θα παρακολουθηθούν επισταμένα, αφού έχουν και ενδιαφέρον όνομα.
Τη σκυτάλη πήραν οι Λήθη, για τους οποίους έσκασε μύτη κι ο περισσότερος κόσμος στο live. Με την προσθήκη 2ου κιθαρίστα σε σχέση με το δίσκο, ο ήχος τους ήταν σίγουρο πως θα μετατραπεί σε τσιμέντο ταχείας πήξεως, έτοιμο να εκτοξευθεί προς πάσα κατεύθυνση, καταπίνοντας τα πάντα στο διάβα του. “Στάαααααθηκεεεεςς…μόνος” κραυγάζει άξαφνα στο μικρόφωνο ο Μιχάλης, κι όπως ακριβώς ξεκινά ο δίσκος, το Νεκροσάβανο απλώνεται σε όλη την υπόγα, που έχει τιγκάρει. Ταχύτητα κι επιθετικότητα στο τέρμα, ντραμιστική έξαρση, διπλή φωνητική επίθεση και τα πιτ ανάβουν, καταργώντας τις όποιες πασιφιστικές συμβάσεις φάνηκαν να είχαν υπογραφεί από το κοινό. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζουν τα τρομερά black σημεία, αφού για τα πάνκικα δεν έχουμε να πούμε και πολλά – σε κάθε break με μόνο κιθάρα η τράπουλα ανακατευόταν, και στην είσοδο του d-beat έβρεχε ξύλο…Συνέχεια με Πνιγερή καταχνιά, Ρόλο, και πλέον η μπάλα έχει χαθεί τελείως. Κόσμος και μπάντα ένα πράγμα, και πραγματικά ούτε κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα, αλλά ξέρω πως θέλω κι άλλο. Πριν φύγουν μας σερβίρουν και μια εκτέλεση του καλύτερου crust κομματιού που έχει γραφτεί ποτέ, του Like Weeds των θεόθεων His Hero Is Gone για σφηνακι-ξύλο for the road, και τελειώνουν μέσα σε αποθέωση.
Read More