(review) Ξανά από το Βέλγιο με αγάπη: Raketkanon – RKTKN #1 (2012)

*Δεν μου αρέσει να γράφω ριβιού για δίσκους. Θεωρώ πως πρέπει να έχεις ένα μικρόβιο του να σχολιάζεις τα πάντα για να το κάνεις και να το κάνεις σωστά (ναι έχω μία μικρή απέχθεια για τους κριτικούς κάθε είδους). Οι ελάχιστες φορές που το έχω κάνει ήταν γιατί η μουσική μιας μπάντας ή ενός καλλιτέχνη μου ταρακούνησε τα μυαλά. Και με αυτούς τους καριόληδες από το Βέλγιο με το περίεργο όνομα, Raketkanon, που μου θύμισαν τους άλλους θεούς από την Ισλανδία τους Forgardur Helvitis, έπαθα κάτι σπάνιο: Έχω ακούσει το δίσκο τους «RKTKN #1» 4 φορές τις τελευταίες 4 ώρες.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο Βέλγιο αλλά πραγματικά αυτή τη στιγμή οι μπάντες που εδράζουν εκεί, βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή του ακραίου underground ήχου, θεωρώ παγκοσμίως. Από πού να πιάσουμε; Από Amenra, Hessian, The Black Heart Rebellion, Oathbreaker και Blind to Faith; Και που να τελειώσουμε; Στους υπέροχους Raketkanon; Νομίζω πως ο κόσμος που θα ασχοληθεί μαζί τους θα ανακαλύψει τη νέα μεγάλη μπάντα που θα περιμένουμε πως και πώς να κυκλοφορήσει η νέα δουλειά της. Εγώ ήδη το κάνω.

Με μόνο ένα δίσκο στο οπλοστάσιο τους, το κυκλοθυμικό αλλά τόσο κολληματικό,  «RKTKN #1» από τον Οκτώβριο του 2012, έχουν καταφέρει να μπασταρδέψουν τόσο εύστοχα τα post σημεία όλης της βέλγικης σκηνής, το hardcore παρελθόν όλων των παραπάνω συγκροτημάτων, με το rock n’ roll άγγιγμα των Milligram. Και κάπου ενδιάμεσα να έχουν κάτι φαν Red Fang-ικά σημεία, αλλά και διάσπαρτα φοβερά black metal φωνητικά. Δεν έχουν καμία σχέση με τους Kvelertak, για όσους προτρέξουν. Η ηχητική τους αντίληψη είναι πιο κοντά στο «Blank Language» των Ruined Families παρά στους Νορβηγούς.

Ξεπεράστε το άθλιο εξώφυλλο και ακούστε ξανά και ξανά το εναρκτήριο riff του «Herman» (όλοι οι τίτλοι των τραγουδιών τους είναι γυναικεία και αντρικά ονόματα).

 

Κείμενο: Φιλ. Γ.

* Η φωτό πάρθηκε από το facebook της μπάντας

• Raketkanon
• RKTKN #1